Om het een traditie te noemen, is het misschien nog wat te vroeg. Toch wordt deelnemen aan obstakelruns en deze overmeesteren stilaan een halfjaarlijkse afspraak voor menig Body Fit sporter. En zo ook afgelopen zondag stonden we paraat, in een voor de gelegenheid paarse outfit die onze 'unbeatable fit bodies' drapeerde, om de derde editie van de Highlandrun aan te vatten. Place to be was terug de Rode Berg. En of we er geweest zijn.
Keuze hadden we tussen 10 hindernissen bestormen over een afstand van 6km met een niet te onderschatten aantal hoogtemeters of het rondje simpelweg nog een tweede maal afhaspelen. Omdat het voor de meeste Body Fitdeelnemers hun 'maiden' obtakelrun was, stonden de paarshemden iets talrijker aan de start van de 6km dan aan de 12km.
Hoe dichter het startschot naderde hoe meer de adrenaline voor gezonde nervositeit zorgde want de vraag hoe men na 6 of 12km hier terug zou staan, speelde een klein beetje door de hoofden. Zorgde dit voor wat twijfel dan sterkte de korte maar pittige Body Fitopwarming iedereen in de overtuiging dat hij of zij die dag in zijn of haar sportief opzet zou slagen.
De eerste hindernis werd door iedereen, de ene weliswaar met meer trainingskilo's in de armen en trainingsmeters in de benen dan de andere, feilloos genomen waar van dan af aan er geen weg terug meer was. De fysieke paraatheid, de mentale volharding, de enthousiaste groepssfeer en de aangename herfstzon zorgden dat de Body Fit'ters in geen tijd hun laatste kilometers en obstakels voorgeschoteld werden. Geheel zonder kleerscheuren, voor sommigen letterlijk, of inspanning werd de finish dan ook weer niet gehaald. Maar zelfs kuitkrampen, blauwe plekken of een kleine gaap weerhielden onze Body FitHighlandrunners niet om die obstakels bedwongen achter zich te laten en de finale maar welverdiende containerplons te maken.
Het was dan ook met een zekere trots en voldoening vast te stellen dat iedereen die gestart was ook effectief de finish had gehaald. Uitspreken hoe stram en stijf lijf en leden daags nadien misschien wel waren, is misschien wat gedurfd. Wat wel kan beaamd worden, is dat de sfeer er achteraf nog eens zo goed in zat: een warme douche en een chocomelk of een shotje William Lawson of een Sint-Bernardus of een combinatie van beiden later, was het gezellig nakeuvelen en mijmeren over de geleverde prestatie.
En terecht een fysiek exploot die onze deelnemers voor zichzelf mogen inkaderen. Ieder heeft toch maar mooi volgens zijn of haar capaciteiten die gegeerde eindmeet gehaald. Het maakt de eerde
re twijfel teniet en doet het geloof in eigen kunnen wat meer groeien. We streven de Nafi Thiams, de Greg Van Avermaets of de Romelu Lukaku's in deze wereld zeker niet na. Echter, we hebben toch maar mooi bewezen dat we die medaille dubbel en dik verdiend hebben en dat we van geen kleintje vervaardigd zijn.
Een flauw vermoeden dat het voor de meesten niet bij deze ene run zal blijven. Afspraak volgende editie? Als het van ons afhangt zeker en vast. En weet, ons team staat jullie allerminst graag terzijde.
