Het is toch met de nodige melancholie dat ik terugblik op de Highlandrun 2018, editie 4; hoe enkele maanden voorbereiding, in crescendo dan naar de maand september, in één weliswaar prachtige dag voorbij is. Want al enkele maanden kaapt de Highlandrun in de meest positieve zin wat van onze aandacht. En de Highlandrun is dit jaar op allerlei vlak een 'specialleke' geworden.
Te beginnen met de inschrijvingen die al voor enige opwinding zorgden.
Op 1 juni 'gingen de lijnen open' van de ticketverkoop om dan zelfs nog geen 24u later te moeten vaststellen dat alle 1000 tickets uitverkocht waren. Ongezien. Ook onze inschrijvingen braken voor deze editie een record waarbij zelfs een limiet werd gehanteerd. Een reservelijst werd eveneens opgesteld.
De toon was precies gezet; deze Highlandrun zou blijkbaar dat beetje extra van ons vragen. Maar zou heel waarschijnlijk op zijn beurt dat beetje extra terug geven. Althans, dat hoop je toch.
De warme en droge zomer zorgde voor wat ademruimte; september lijkt dan nog ver af. Ook de sportroutine is tijdens die maanden wat doorbroken, het is ten slotte vakantie.
Echter, tijd is relatief <dat wist ene Einstein al> en wanneer september dan toch aanbreekt en de routine zich onvermijdelijk terug aandient, geeft een sportdoel als de Highlandrun de nodige mentale en fysieke sporthonger.
En effectief, van meet af aan trokken we alle registers open; en of we goed voorbereid op en langs de flanken van de Rode Berg de Highlandrun zouden afwerken!
De frequentie van de outdoortrainingen werd van 3 naar 5 trainingen verhoogd. Telkens op maandagavond trok een mooi groepje sportievelingen vanuit Body Fit richting sportterreinen. Duchtig werd er op de monkeybars getraind terwijl die andere klassieker,de burpeechallenge, de conditie tegen uitputting en vermoeidheid moest harden. Natuurlijk smeedden andere oefeningen datzelfde conditieharnas, vaak met het resultaat dat men tot meer in staat was dan dat men voorheen dacht.
Iets wat elke training wel opviel ondanks het soms pittig en zwaarhijgend trainen: de goedgeluimdheid bij onze deelnemers zelf en tussen hen onderling. Het maakte alles nog eens zo plezant.
Dit, en de motivatie en slaagdrang bij sommigen, zorgde dat naast de specifieke fitnesstrainingen en de outdoortraining, er enkele verkenningen van het parcours werden ingelast. Onze 'local guide' Johan was hierin de voortrekker. En het moet gezegd; hij wist ons toen al enkele adembenemende plekjes, letterlijk en figuurlijk, voor de voeten te schuiven.
Zondag 7 oktober brak dan de dag des 'sportdeels' eindelijk aan. Iets over de middag, onder weergalmende doedelzaktonen en een stralende herfstzon <want deze was ons eerst niet beloofd> vertrok een eerste wave om zich over 12km en 20hindernissen meester te maken. Een uurtje later waren de moedigen die 6km en 10hindernissen al een voldoende beproeving vonden aan de beurt.
Met eenzelfde doel startte echter iedereen wel: voor zichzelf bewijzen dat een aangegane uitdaging kon worden betwist en tevens tot een goed einde kon worden gebracht. Was dit nu uitlopen, een tijd scherper stellen of een plaatsje hoger in de ranking komen te staan. Ik sluit niet uit dat velen tijdens de run een paar keer innerlijk gevloekt zullen hebben. Of sommige passages met de verzuchtende vraag; 'Waaraan ben ik in Gods naam toch begonnen...?' zijn aangevat.
Desondanks heeft het merendeel zonder hele grote kleerscheuren de finish gehaald. Misschien leeg van inspanning maar des te meer voldaan van trots en zelferkenning. Ten slotte heeft iedereen zelf de inspanning moeten leveren om tot die finish te geraken.
Dat dergelijke evenement jouw sportvertrouwen een boost geeft staat buiten kijf. Alleen mag men er niet overmoedig in worden. Elke nieuwe uitdaging vraagt telkens opnieuw zijn specifieke voorbereiding en een bepaalde staat van fysieke conditie. Want zelfs goed getraind blijkt een sportuitdaging, is dit nu een Highlandrun, een marathon of een kwart-triathlon, niet altijd een sinecure.
Hoe dan ook, na inspanning volgt een welverdiende ontspanning. Alles wat laten bezinken; nagenieten en stilstaan bij de sportieve verwezelijking wordt misschien iets te weinig gedaan. Voor we het weten zijn we, zoals nu, al een week verder en lijkt die zalige dag precies al een veraf in het verleden.
Koesteren. Want ook in het sporten zijn het de kleine dingen die het hem doen.